Ceramiczna ekspresja, serce z roślin i wczesnojesienna nostalgia...

Witam po dłuuugim czasie, 

Kochani:))

Lato, jak to lato,było piękne, upalne

i niestety szybko minęło...

Porządkując wczoraj ogród,

zabrałam się w pierwszej kolejności

(i ostatniej, jak się później okazało)

za tzw "tarasy" w moim ogrodzie.

Jakoś od wiosny nieskora byłam

na działania w ich otoczeniu,

ciągle przeszkadzały mi

a to deszcze intensywne,

a to upały niemiłosierne.

I tak dzień po dniu, czas płynął,

a ja a okna kuchni widziałam

jak to niegdyś moje

"oczko w głowie"

rozrasta się niemiłosiernie

i kolejne kwiaty na nim przekwitają...

Dzięki temu,że trzmielina również znacznie się rozrosła,

uzbrojona w duży sekator

z łatwością wyprofilowałam

największą z roślin

i oto co z niej powstało:

A nostalgia?

Jak tu w nią nie wpaść,

kiedy widzi się taki 

obrazek?

Smutny, pozbawiony już kwiatów

kącik w ogrodzie...

O.K., może nie całkiem pozbawiony,

jeszcze tytoniowce wiodą w nim prym

i pachną przecudnie,

ale to tylko

potęguje jesienna nostalgię...

W tygodniu zajmę się nowymi

nasadzeniami,

by przywrócić świetność temu miejscu

oraz utworzyć tło dla 

ekspresyjnych rzeźb,

które na tarasach stoją...

A nostalgia?

Pojawia się...

 Lubię te stany nagłej zadumy;

aura wpędza wszystkich do domów

i bliżej nam wtedy do siebie

i paradoksalnie radośniej...

W miarę pogarszania się warunków na zewnątrz

zadzierzgają się więzy wewnątrz...

Czego i sobie i Wam życzę!

A tych ostatnich w szczególności:-)

Nie zapominajcie o moim candy!

Miłej niedzieli:)

Wasza M.Arta