Ogród- MOJE ŻYCIE

Ogród.

Zaczęło się od marzenia.

O nim, o domu...

z zasobów sieci

Paletę barw rozpoczął kolor żółty.

Tam, gdzie miał powstać ogród,

rosło zboże, kilka morw

oraz rozdwojona  przez piorun,

ogromna niegdyś lipa,

która dzięki swej sile przeżycia,

woli walki

oraz tajemniczemu, romantycznemu

pięknu, stała się tematem

artykułu w Muratorze.

Początki nie były łatwe,

popełniałam wiele błędów,

wiele roślin przez to straciłam,

ale uczyłam się szybko ,

dzięki temu stopniowo,

rok po roku,

fragment po fragmencie,

tworzyłam swój raj na ziemi,

w POZIOMIE...

 i w PIONIE...

ogród przez lata zmienia swoje oblicze ,

zawsze jednak stanowi całość

z domem,

który jest moim miejscem

na ziemi...

no i najważniejsze w ogrodzie:

KWIATY

wiosną:

w pełni lata:

A oto aranżacje i bukiety,

w których wykorzystałam

kwiaty z własnego ogrodu:

jesień też ma swój urok:

a zima ?...

poza tym,że jest biała

 i zimą mamy święta,

dłuuuga zwykle jest

więc z nosem przy szybie

czekam na jej koniec,

 na wiosnę...

kiedy wszystko zaczyna się od początku...

No, przeciągnęłam Was przez

cztery pory roku

po moim raju na ziemi...

Dla tych, którzy dotrwali,

na koniec trochę poezji

inspirowanej moim ogrodem:

***

Dotarł ostatkiem sił.

Członki odmówiły mu posłuszeństwa.

Oddychał z trudem.

Krople potu spływały mu z czoła i skroni.

Przymknął oczy.

Wsłuchiwał się w odgłosy natury

 śpiew ptaków i szelest liści.

Chłonął je całym ciałem, wszystkimi zmysłami.

Łączył się z naturą,

jednoczył w prymitywnej, pierwotnej tęsknocie

za pełnym scaleniem.

Czuł się jej częścią.

Lekki podmuch dawał wytchnienie,

chłodził mu twarz.

Od dawna nie zaznał  takiego spokoju.

Jego tętno stawało się bardziej miarowe,

napięcie mięśni z wolna ustępowało.

Znużenie zalewało stopniowo bezwładem jego ciało.

W półśnie stapiał się z ogrodem

wszystkimi zmysłami.

Podziwiał wzrokiem, rozróżniał dotykiem

szorstkie kamienie od atłasowych liści,

wdychał zapach rozkwitłych bezwstydnie kwiatów,

łapczywie smakował garście soczystych owoców,

jeszcze ciepłych od słońca,

a ich słodki sok spływał mu po brodzie.

Zasypiał, tracąc powoli kontakt z rzeczywistością,

z myślą -" Tu mój raj"

Beatko, wypełniłam zadanie?

Z opóźnieniem, ale gotowe!

Słońca i ciepła Wszystkim życzę

oraz serdecznie witam

NOWYCH OBSERWATORÓW:))