Ma psa...

Google

O umówionej godzinie

stanęła w drzwiach gabinetu.

Wyprostowana godnie

patrzyła mi prosto w oczy.

Jej sylwetka nabrała wyrazu,

widać,że zrzuciła wiele kilogramów

od naszego ostatniego spotkania.

Twarz miała poblakłą,

lecz piękną.

Jej błękitne oczy

patrzyły spokojnie,

bez cienia emocji.

Opanowanym głosem

opowiedziała mi swoją historię.

Czapka, którą miała na głowie,

mimo słonecznego dnia,

dodawała jej przekornego uroku.

Było w niej coś niepokojącego

i pewnego zarazem.

Jej dusza skrywała mroczną tajemnicę.

Wola walki, która nakręcała zegary

Jej każdego dnia,

zdawała się być wyjątkowo silna.

Ani słowo skargi

nie padło z Jej ust.

Nieoperacyjny rak

toczy Jej trzewia.

Nie wierzy w niego.

Nie poddaje się.

Nie jest  przecież SAMA.

Ma dla kogo żyć.

Jej pies skończył dziesięc lat.

Ma chorą wątrobę.

Nie wolno Jej umrzeć przed nim.