Przyszły nie wiem skąd...

   ...i mam nadzieję, że zostaną:)

Witajcie, kochani:)

Od jakiegoś czasu dostrzegłam wzmożoną

aktywność  kotków na drodze dojazdowej

do domu oraz w ogrodzie;
pojawiały się nagle, by po chwili równie 
nagle zniknąć... 
 Początkowo myślałam,że mieszkają gdzieś po sąsiedzku...
Pewnego dnia , kiedy wystawiłam na zewnątrz
 garnek z botwinką, by MKM wylał ją na kompost
 zapomniałam mu o tym powiedzieć,
garnek stał przez kilka dni na dworze,
a kiedy sobie o nim przypomniałam,
był zupełnie  pusty!
Zastanawiałam się,jakie zwierzątko
zjadło cały garnek zupy?
Wkrótce wszystko się wyjaśniło:)
Kiedy zaczęłam o stałych porach wystawiać 
jedzenie,zaczęły regularnie przychodzić... koty.
Minęło kilka dni, zanim doliczyłam się ile
ich tak naprawdę jest.
Wszystkie były białe i miały niewielkie 
szare plamki oraz prążkowane ogonki.
Ich mama- maleńka , wychudzona do granic 
możliwości, dzielna kotka
dała radę wykarmić aż troje kociąt !!!
 żal było na nią patrzeć, była tak zabiedzona:((((
Ona jedyna podeszła do mnie od razu,
zaczęła się łasić, jakby chciała
powiedzieć- fajnie,że nam się pojawiłaś, 
już sama nie daję rady, już brakuje mi sił...
Na zdjęciu poniżej już po trzytygodniowym
intensywnym dokarmianiu...

Podziwiam ją  za determinację,opiekuńczość,

jest czujna i wspaniale wychowuje swoje "przedszkolaki"

pomimo niedostatków udało jej się

wykarmić wszystkie!

Ani chwili nie spuszcza z nich wzroku,

śledzi każdy ich krok...

Kotki początkowo jadły tak dużo,
że odchodziły z pękatymi brzuszkami,
potrafiły wypić 600-700 ml mleka
nie mówiąc już o mięsie, czy suchej karmie.
To już trzeci tydzień
mojej opieki nad nimi...
Już nie rzucają się na jedzenie, 
nie walczą ze sobą o każdy kęs...
Kiedy rano ok. 6:00 otwieram drzwi
od wyjścia do ogrodu, gnają w moją stronę
" na złamanie" karku
Dalej są nieco nieufne, nie dają się głaskać,
ale nauczyły się wchodzić kocią klapką
na zaplecze, gdzie mają wystawiane miseczki
z jedzeniem.
Klapka co prawda musi być podwieszona
do góry za pomocą taśmy klejącej,
ale i tak uważam,że to duży sukces:)
Kiedy są w domu, rozchodzą się po kątach
i wszędzie myszkują.
Stanowią  dla mnie źródło nieustannej radości:)
Odkąd się ochłodziło, z przerażeniem myślę
o ich nocach pod gołym niebem,
(ulokowały się na kompoście, 
śpią w zagłębieniu)
Nie mogąc na dłużej zatrzymać ich w domu,
 przystąpiłam wczoraj  do działania!
Zabrałam się za budowę domku dla moich milusińskich!
Mam nadzieję,że będzie to tymczasowe schronienie,
że wreszcie oswoją się na tyle,
by móc zamieszkać razem  z nami:)
Od razu uprzedzę,że nie jest to żaden pałac
a zwykła ziemianka:)
Muszę popracować jeszcze nad wejściem,
zrobić daszek i ścianę frontową.
Na zdjęciu widać, jak Fizia
przygląda się dziwnej budowli z zaciekawieniem:)

Tu widok na domek koci z tyłu:

Warstwy izolujące są naprawdę grube,

ale i karton nie był mały-

w końcu mają się tam pomieścić 4 koty!

Poniżej odręcznie narysowany schemat

konstrukcji domku

Maluchy są tak ruchliwe,

że trudno zrobić im dobre zdjęcia

Udało mi się pobawić z jednym z nich sznurkiem od aparatu:)

Imię mam tylko dla kociej mamy- Fizia,

żaden z maluchów jeszcze nie został nazwany-

kiedy tylko poznam ich płeć,

poproszę Was o pomoc w nadaniu imion, O.K.?

Miłego weekendu:)

Dziękuję za odwiedziny i miłe komentarze:))

Wasza M.Arta